Samen met Aiedail.

Tasunke kwam aanlopen met Aiedail aan de hand.'Hier zijn we veilig.'Zei hij snel.Hij keek hem aan.'Bedankt dat je me..ehh hebt gered enzo..'Zei hij.
Hij keek haar aan.


{ Aleen Aiedail en ik !! }

Aiedail liep achter Tasunke aan omdat hij haar hand beet had, ze stopte en keek hem aan 'Graag gedaan hoor, het was gewoon oneerlijk dat ze met meerdere tegen jou alleen gingen. Gaat het wel met je schouder?' zei ze een beetje bezorgd.
Haar ogen stonden vriendelijk, ze was niet gemeen maar ook niet ontspannen, ze bleef toch een beetje op haar hoede.

'Jaa dat gaat wel.'Zei hij.Hij keek naar zijn schouder.Hij bloedde erger.'Zilver doet pijn voor weerwolven.'Zei hij.'Maar dat weer je wel denk ik.'Zei hij met een grijns.'Gelukkig heb ik Amber ook een poets gebakken.'Zei hij.

Aiedail knikte ja ze wist dat zilver pijn deed bij weerwolven, gelukkig droeg zijn geen zilver op het moment, 'wacht dit kan pijn doen maar het moet.' zei ze snel.
Ze waste haar hand in het water van het meer en haalde de schouder van zijn trui van zijn schouder af en zag nu de wond goed, ze haalde even diep adem en ging toen met haar hand de wond in ze voelde de kogel, ze zorgde dat haar vingers de kogel goed beet hadden en haalde hem er zorgvuldig uit, ze keek naar de kogel in haar hand ze gooide hem op het gras en spoelde gelijk het bloed van haar hand.
Ze keek naar Tasunke zou hij boos of juist blij zijn?
Snel haalde ze een verbandje uit haar zak, het was toch handig dat ze dat bij zich had, ze verbond zijn schouder zo goed mogelijk, toen ze klaar was keek ze naar het resultaat.
'Zo moet het lukken.' zei ze.

Tasunke kneep zijn ogen dicht.Het deed heel veel pijn.'Ah..auw..'Zei hij nog.Hij keek naar het verband.'ik denk het wel.'Zei hij.Hij voelde zijn arm niet meer.'Hoor je je arm niet meer te voelen ?'Zei hij.Hij keek naar Aiedail.Hij gaf haar een kus.Niet zo lang anders zou ze vast schrikken.

Aiedail verschoot van kleur toen hij haar een kus gaf, ze wilde een stap achteruit zetten maar viel inplaats daar van op de grond, ze wilde zich opvangen op haar armen maar ging door haar pols, ze beet op haar lip om het niet uit te schreeuwen.
Ze haalde even diep adem en hield de tranen binnen, 'waarom deed je dat nou weer, en ja het kan dat je je arm even niet voelt, er zijn veel zenuwen beschadigt dankzij die kogel.' zei ze op een rustige toon.
Nog nooit had een jongen haar een kus gegeven, ze vond het raar en eng ze wist niet wat haar overkwam, was het goed of was het juist bedoelt om te pesten.

Tasunke stak meteen een hand uit.' Sorry,'Zei hij.Hij werd rood.'Het spijt me ik wist niet wat ik deed.'Zei hij.Hij keek naar Aiedail.Dit is een moment om je kapot te schamen,Tasje Dacht hij.

Aiedail keek naar de grond, haar gezicht kreeg weer een normale kleur, wat schaamde ze zichzelf waarom reageer je toch altijd zo dom? dacht ze inzichzelf.
Mensen of in dit geval weerwolven waren niet altijd het zelfde, waarneer zou ze dat dat eens leren, ze had vooroordelen voor ze iemand kende, alleen maar door haar verleden.
Ze voelde zich stom, ze pakte zijn hand beet en trok zich omhoog, ze hield haar rechterpols dicht bij haar buik, 'geeft niet ik had niet zo moeten reageren, andere zijn normaal niet zo tegen mij, ik ben veel gepest en mijn familie was er nooit, daarom reageerde ik zo, ik ben niet gewend dat andere zo tegen mij doen.' stamelde ze.
Waarom vertelde ze dit eigenlijk aan hem, waarom vertrouwde ze hem zo veel dat ze hem dit toevertrouwde.
Hij zou vast denken dat ze zo'n dom meisje was door haar reactie.. wat een goede indruk zou dat zijn zeg.

Tasunke lachte en zette een stap achteruit zodat ze zich goed kon optrekken.'Gaat het..met je pols.'Zei hij.Hij keek haar aan.Hij keek naar Aiedail.'maakt niet uit eigelijk.'Zei hij.'Mijn zussen waren ook niet de liefste,Jakkes..Altijd dat haren trekken enzo.'Zei hij en rilde.Hij keek haar aan.

Aiedail keek naar haar pols hij deed zeer maar met een druk verband er om heen zou hij snel weer gewoon moeten worden, over een week was het met geluk weer over, ze glimlachten een beetje dom naar Tasunke 'mijn familie was gewoon nooit thuis dus ze konden ook niet gemeen of aardig tegen me doen.' zei ze.
Ze keek naar zijn ogen, ze waren best mooi, dat was iets waar Aiedail graag naar keek, de ogen van andere die vertelden een verhaal over de persoon waarvan ze waren, die waren daarom ook het moeilijkst te tekenen, maar ook het mooiste van het lichaam.
'je hebt mooie ogen, ze zijn niet al te moeilijk om te tekenen.' zei ze lachend, wat zal hij wel niet denken dacht ze toen ze het al had gezegt.

Tasunke keek naar Aiedail's ogen.'Die van jou zijn ook prachtig.'Zei hij.Hij werd rood."Dankje..'Zei hij nog.Hij keek Aiedail aan in haar mooie ogen.Zo kon hij de hele tijd wel blijven kijken.Hij voelde zijn wonden niet meer. Een zacht briesje waaide door zijn haar en gooide het door de war.

Aiedail werd een beetje rood, ze kreeg nooit complimenten ze had eigenlijk nooit iets goeds gehoort overzichzelf van mensen, de enige die lief deed was Kiba maar die was dood gegaan.
Tasunke keek naar haar ogen ze keek zelf snel naar de grond, staren was niet beleefd, misschien wilde hij wel helemaal niet dat ze naar hem keek.
Aarzelend keek ze weer op en zag dat zijn haren door de war gingen door de wind, ze grinnekte zachtjes het stond wel leuk.

Tasunke keek naar Aiedail.'Is er iets 'Vroeg hij verlegen.Zelf was hij ook niet zo goed met meisjes.
Hij keek naar zijn schoenen.Zijn ouders kende hij niet.'Ik had geen ouders.'Zei hij.'Toen ik 2 was lieten ze mij achter samen met mijn zusjes.'Zei hij.
Hij deed met zijn handen zijn haar goed.

'nee hoor er is niks.' zei ze op een kalme toon, ze begon een beetje te ontspannen, ze vond het zielig dat hij zijn ouders nooit gekent had, zij kende ze wel ookal had ze ze liever niet gekent dan had ze ze misschien minder gehaat.
Hij vergat een pluk haar die nog steeds niet goed zat, voorzichtig deed ze de pluk goed met haar linkerhand en glimlachten 'zo nu zit het weer zoals eerst.'
Ze voelde de foto van haar en Kiba in haar zak zitten, er ging een steek van verdriet door haar heen, dat was de laatste foto van haar en Kiba geweest.

Hij keek naar Aiedail.hij zag haar hand ik haar zak verdwijnen.Hij dacht aan zijn wolf die altijd bij hem was.'Ik had een huisdier..Nova.'Zei hij.'ik heb bij de roedel gelaten voor het geval dat,ik mis hem altijd.'Zei hij.Hij keek naar Aiedail.
Hij kende Aiedail amper maar toch kon je zien dat er nog steeds iets dwars zat.

Aiedail haalde de foto er uit en liet hem zien 'dit is Kiba, hij is dood gereden door een dronken automobilist.' zei ze zacht.
Ze zag dat hem nog iets dwars zat, ze stopte de foto terug in haar zak en pakte voorzichtig zijn handbeet en kneep er zachtjes in.
Een beetje bezorgd keek ze naar hem ze kende hem amper maar voelde toch dat hij belangerijk was, misschien ook vooral omdat hij zo aardig was voor haar.
'als je wilt praten kan dat.' zei ze zacht en keek hem doordringend aan.

'Nou jaa er is wel iets,Ik had een wolf Nova, Hij is er nu niet meer.'Zei hij.Hij keek haar aan.
Hij was meschien wel verliefd op haar.Hij wist het niet zo goed.Hij keek naar Aiedail,Kon het zijn ?

Er stond een blik in haar ogen die troost uitstraalde maar ook medelijden, ze wist hoe hij zich voelde ze had het zelfde gehad met Kiba en ze had geen familie om haar te troosten, ze was op voetbal gegaan om afleiding te vinden en daarna werd ze naar dit kamp gestuurt, wat eerst een hel leek maar misschien toch niet wel mee zou gaan vallen.
'Ik weet hoe het voelt, had het zelfde met Kiba.' zei ze zacht.

Tasunke deed een stapje naar Aiedail.Toen gaf hij haar een kus.'En toch..ik weet het niet zeker.'Zei hij.'Maar ik denk dat ik op je verliefdt ben.'Zei hij.Hij keek naar Aiedail.Het was verliefdheid dat was zeker.Hij keek nog even naar Aiedail.'Kijk je wel uit voor al die gekke Loverboy's hier ?'Zei hij.

Aiedail zag dat Tasunke een stapje dichterbij deed, hij kuste haar er raasde gedachten door haar heen wat moest ze doen?
Normaal zou ze haar gezicht wegdraaien maar waarom deed ze dat nu niet, het voelde eigenlijk helemaal niet slecht, het gaf een fijn en geborgengevoel.
'I..I..Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik weet niet hoe ik van iemand moet houden, ga alsjeblieft niet weg, ik wil niet weer alleen zijn.' zei ze zacht.
Ze pakte zijn hand beet, haar lichaam snapte niet wat ze deed maar ze wilde niet dat Tasunke weg zou gaan, ze wilde niet dat dat fijne geborgen gevoel weg zou gaan.
Zou ze van Tasunke houden, ze wist niet hoe het voelde maar ze kon er misschien wel achterkomen.

Tasunke keek naar Aiedail en toen naar de grond.'Tuurlijk blijf ik bij je.'Zei hij.Hij keek haar aan.Hij kon wel verdrinken in die mooie ogen.
Hij hield van haar net als van Nova,maar hij wist dat Nova nu op hem neer keek.

Aiedail kroop tegen Tasunke aan ze voelde zich eindelijk veilig 'ik hou van je Tasunke, ik wil je nooit meer kwijt, bij jou voel ik me veilig.'zei ze zacht tegen hem.
Ze pakte zijn hand beter beet ze legde haar hoofd op zijn schouder en deed haar ogen dicht.

Tasunke voelde hoe ze tegen hem aan ging zitten en zijn hand vast pakte.'Ik ook van jou.'Zei hij.Hij kroop dicht tegen haar aan.'k wil jou voor geen goude terwereld missen in mijn leven.'Zei hij.
'Laat je zelf niet in handen vallen van Loverboys.'Zei hij.