Wat doe ik hier?

Er liep een meisje door de bossen, ze was stil en bijna altijd alleen ze haten haar ouders en haar broers en zussen ook, ze lieten haar altijd alleen en nu was ze ook nog naar een kamp gestuurt, in plaats van dat ze gewoon thuis had mogen blijven zoals normaal maar nee haar ouders waren weer eens aan het zeuren dat ze mensen moest ontmoeten..

Hadden haar ouders er nooit aan gedacht dat ze misschien geen andere wilden ontmoeten, vroeger was ze gepest en had daarom het nooit zo op vreemden.
Ze liep met haar handen in haar zakken, de late middagzon scheen in haar ogen, ze zuchten waarom was ze hier, haar ouders konden toch niet controleren of ze hier of thuis was, hun waren er toch nooit.

Zachtjes zei ze tegen zichzelf 'Kom op Aiedail, raap jezelf bij elkaar en houd de moed er in zo erg kan dit niet zijn.' even zweeg ze wie hield ze voor de gek er was op haar na niemand in de buurt, ze trapte tegen een tak aan.
Daarna was het weer stil opeens kraakten er takken een stuk verderop, geschrokken keek Aiedail op en bleef stil, ze kende het gebied al een beetje, ze bleef stil staan en wachten af wie of wat het was dat ze gehoort had.

Zelman sprong ineens uit een boom en stond een meter van het meisje vandaan. Zoals meestal had hij een sigaret in zijn mond en keek hij met zijn emotieloze ogen naar het meisje. Hij bekeek haar even, hij had haar nooit eerder gezien waarschijnlijk was ze dus nieuw hier. Hij snoof even en keek toen wat rustiger. Hij moest zich namelijk niet voor doen als een griezel en zich zeker niet uitten als een duivel. Hij had nog geluk dat hij een mensen gedaante, waar hij nu dus ook in was. ''wie ben je?'' vroeg Zelman rustig aan het meisje en ging tegen de boom aan staan waar hij uit was gesprongen.

Aiedail deed een stapje achteruit toen de jongen uit de boom sprong, ze zag dat hij haar bekeek, er liep een rilling over haar rug, waarom deed hij dat?
Ze zag zijn emotieloze ogen, iets binnen in haar lichaam zei dat er iets niet klopte, die sigaret in zijn mond was ook al vies, waarom ging ze nu niet gewoon direct weg, zols ze normaal zou doen wat hield haar hier.

Even trok ze haar neus op en keek hem even aan en zei 'Aiedail, en hoezo wil jij dat eigenlijk weten?' in haar stem klonk achterdocht, ze vertrouwde het niet helemaal.
Het hele kamp gaf haar de kriebels, ze wou dat ze weer gewoon thuis op haar oude vertrouwde kamer was en s'middags gewoon kon voetballen met haar team, die zouden haar nu moeten missen.
Dus veel zou er niet getraint worden..
De jongen was ouder dan Aiedail was maar hoe oud wist ze niet.

Zelman keek haar droog aan. ''omdat ik wel wil weten met wie ik in dit rot kamp ben opgescheept'' zei hij sarcastisch en rolde met zijn ogen. ''naja opgescheept, zo zou ik het niet zeggen maar laten we zeggen dat ik chagerijnig ben door de omgeving hier'' zei hij kortaf. HIj kreeg het gevoel dat het meisje iets begon te vermoeden, dan zou zijn plan wel in de soep lopen maargoed hij wachtte wel af wat er zou gebeuren en anders kon hij nog altijd toe slaan. Hij ging weer even recht staan en realiseerde zich toen dat hij zijn naam nog niet had gezegt. ''ik ben trouwens Zelman'' zei hij rustig.

Aiedail ontspande een beetje er was dus nog iemand die het camp niet leuk vond, ze had een hekel aan haar ouders, zou die jongen ook zijn ouders niet mogen?
'Ik ben hier heen gestuurt door mijn ouders, terwijl hun nooit thuis zijn het is gewoon weg niet eerlijk, hoe zijn jou ouders?' zei ze.
Hij stelde zich voor als Zelman, hmm rare naam dacht ze bij zichzelf, maarja kinderen konden niet alles hebben he, hun ouders zochten hun namen uit en de kinderen hadden zelf er niks op in te brengen.
Ze ging tegen een boom aan zitten en keek naar Zelman, 'Hoe oud ben je eigenlijk?' zei ze een tikkeltje nieuwschierig geworden.
Opeens was haar verlegenheid verdwenen, ze was nieuwschierig naar de jongen die haar zomaar dingen vroeg, ze wilde meer weten over Zelman, waarom wist ze niet om eerlijk te zijn, het was tegen haar karakter in.
Normaal zou ze nooit zo doen tegen andere, had hij haar gehersenspoeld ofzo? nahja ze merkte het allemaal wel.

Zelman liep rustig naar het meisje toe en ging voor haar staan. Hij was wel een stukje langer dan haar maar dat boeide hem niet zoveel. ''mijn ouders zijn een hel..'' zei hij en snoof. Of beter gezegt ze zijn in de hel.. dacht hij maar zei het er maar niet bij. Hij luisterde rustig naar haar en zag dat ze wat nieuwschierig was en dat was helemaal te merken toen ze nog een vraag stelde. ''ik ben 19 en jij?'' vroeg hij rustig. Hij keek even omzich heen en goeide toen de sigaret op de grond. Hij stond er even op en haalde zijn voet er vanaf toen het vuur uit was. Hij pakte het rustig op en gooide het in de prullenbak die verderop naast een bankje stond. Hij keek daarna weer rustig naar Aiedail al hadden zijn ogen nog een beetje een emotieloze blik.